ใจง่าย....ไปให้ภูเขาโอบกอดที่ HUG Station

ใจง่าย...ไปให้ภูเขาโอบกอด ที่ Hug station

สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเดินทางและเดินทางไปแถวอีสานถึง 2 ครั้ง ภาวะน้ำท่วมและข่าวที่ออกสื่อทุกวันๆ กระทบการเดินทางมากเชียวค่ะ ต้องเลี่ยงเส้นทางมิตรภาพ สระบุรี ปากช่อง ที่เคยใช้เวลาสัญจรไปอีสาน เพราะเกรงว่าจะเจอกับรถติดและทางขาด ยิ่งถ้ารถเยอะๆ ด้วยแล้วแทบไม่อยากจะคิด

การแช่อยู่บนถนนในขณะที่เพื่อนร่วมทางก็แออัดอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน เป็นภาวะที่น่าอึดอัดมาก ต้องเปิดแผนที่หาทางเลี่ยง ดีว่าจากบางพลีสามารถเข้ามอเตอร์เวย์ เข้าพนมสารคาม จ.ฉะเชิงเทรา และเข้ากบินทร์บุรี จากนั้นก็เลาะเขาใหญ่เข้าไปโคราชทางวังน้ำเขียว ปักธงชัยได้

เส้นนี้มีของอร่อยให้แวะกินด้วยคือ ก๋วยเตี๋ยวปากหม้อที่อ.พนมสารคาม จ.ฉะเชิงเทรา เป็นของแปลกสำหรับคนบางพลี ปากหม้อก็คือขนมปากหม้อ
แบบที่เรารู้จักกันดีนั่นแหละ เพียงแต่เอามากินกับน้ำซุปกระดูกหมู ขาไก่ หรือลูกชิ้น แม่ค้าจะทำปากหม้อทีละตัว ( เร็วมาก ) ปาดใส่ชามให้เรา เวลาทานก็เติมกระเทียมเจียว ผักโรย หรือจะปรุงรสอะไรก็แล้วแต่เรา ส่วนใส้นั้นมี 6 ใส้ค่ะ มีทั้งใส้หวาน ใส้เต้าหู้ผัด ใส่ถั่วงอกผัด ใส้หน่อไม้ ใส่ถั่วฝักยาว เวลานั่งทาน น้ำซุปจะมาก่อนค่ะ จากนั้นแม่ค้าจะถามเราว่าเอาใส้อะไรบ้าง เขาจะทำและปาดใส่ชามเราเรื่อยๆ จนกว่าเราจะบอกให้พอ เวลาตักทานก็ตักพร้อมน้ำซุป ทานทั้งคำแบบนั้น เนื้อแป้งของที่บางและนุ่ม บวกกับใส้รสกลมกล่อมกำลังดี ทานทั้งคำได้น้ำได้เนื้อ เพลินทีเดียวค่ะ

ร้านที่แวะทานชื่อร้านเจ๊โบ้ เข้าไปจากปากทางถนนหลวงไม่กี่ร้อยเมตร จะเห็นป้ายร้าน มีการันตีจากทีวีและแมกกาซีนหลายเล่ม แต่หนึ่งเสียง
จากคนกินคนนี้ก็การันตีด้วยค่ะว่าอร่อย และแปลกดีจริง

ใครจะรู้ว่าขนมหวานก็สามารถดัดแปลงเป็นอาหารคาวได้อย่างอร่อย

จากพนมสารคาม ขับเลาะไปตามทางพนมสารคาม กบินทร์บุรี เส้นทางนี้ขับง่ายนะคะเพราะรถน้อยกว่าเส้นหลัก ยิ่งเวลานี้เส้นทางวังน้อย สระบุรี ปิดใช้เพราะน้ำท่วมด้วย เส้นทางนี้จึงช่วยได้มาก ถนนมีสภาพใช้ได้ มีระยะสวนไม่มากนักจากทางขึ้นเขาใหญ่ช่วงอำเภอนาดี ลงเขาก็จะเจอกับอำเภอวังน้ำเขียวเลย

ถึงแล้ว วังน้ำเขียว

คณะสาวทั้งโสดและไม่โสดทั้งหมดจะพักกันที่ Hug station จริงๆที่พักน่ารักแห่งนี้อยู่โซนปากช่อง ( ถนนเส้นนี้จะผ่านอ่างเก็บน้ำลำพระเพลิง)
แต่เมื่อใช้เส้นมิตรภาพเพื่อเข้าถนนธนะรัชต์ไม่ได้ ก็เลยต้องอ้อมกัน คณะพร้อมใจกันหนีงานเลี้ยงบริษัทฯมาเที่ยวตามใจเรียกร้อง แน่นอนว่ามันดีกว่าการไปงานเลี้ยงใหญ่ยักษ์ที่แม้จะอลังการอย่างไร แต่เราก็รู้ว่า ความสุขแบบไหนที่น่าลิ้มรสมากกว่า

Hug station เหมือนขนมสีสวยหวาน ถูกตกแต่งอย่างละเมียดละไม เล็กแต่น่ารัก

เป็นความฝันของฉันที่อยากมีบ้านเล็กบนเนินเขา แรกพบ Hug ฉันจึงหลงรัก ใช่เพียงความขาวโอโม่ของบ้านสามหลังบนเนินดิน แต่มันคือทุกอย่าง
ทั้งหมดเท่าที่สายตามองเห็น ฟ้าและเขาโอบล้อมเรา ผิดแต่ความฝันของฉันอยู่ในใจ แต่ความฝันของเจ้าของ hug เป็นจริงแล้ว มันถูกเนรมิตขึ้นมาแล้ว และตั้งอยู่บนผืนดิน 2 ไร่เศษในดินแดนที่เขาบอกกันว่าเป็นแหล่งโอโซนอันดับเจ็ดของโลก

บนเนินดินที่เจ้าของตั้งใจทำขึ้นมาและปลูกบ้านเพียงสามหลัง ให้บ้านแต่ละหลังอิงแอบอยู่บนเนินดิน บ้านสีขาวตัดกับฟ้าสีฟ้า และปลูกต้นถั่วบราซิล
คลุมพื้นดินเอาไว้แทนหญ้า ต้นถั่วมีดอกสีเหลืองเล็กๆเป็นบรรณาการ น่ารักจริงๆ เจ้าของบ้านบอกกับฉันว่าต้นถั่วนี่ชอบแดดมาก ถ้าอยู่ในหน้าร้อนแล้วละก็ จะเห็นดอกพรึ่บพรั่บเชียวล่ะ แทบจะไม่เห็นสีเขียวๆของใบที่ปกคลุมผืนดินเลย

ภูเขาเขียวๆเบื้องหน้าเป็นอาหารตาของเรา

คุณส้ม เจ้าของ Hug เป็นสาวทำงานในกรุงมาก่อน พอมาทำรีสอร์ตเล็กๆของตัวเอง จึงเอาความชอบของตัวเองเป็นที่ตั้ง ทำบ้านหลังเล็กและตกแต่งอย่างมีรสนิยม Hug ไม่ใช่รีสอร์ตหรู แต่เจ้าของช่างละเมียดละไม ฉะนั้นทุกมุมของ hug จึงน่ารัก เต็มไปด้วยรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ และแสดงออกถึงความใส่ใจที่เธอมีทั้งที่ปรากฏอยู่ในของตกแต่ง และการดูแลที่เอาใจใส่แขกที่มาพักเป็นอย่างดี เราจะพบตุ๊กตาหมีวางอยู่ใน welcome zone และทั้งในห้องพักด้วย

คณะเราได้คุยกับเธอ ตอนค่ำที่เรากินบาร์บีคิวปิ้งย่างกัน ( เป็นบริการที่ hug มีและลูกค้าสามารถแจ้งได้ ให้คุณส้มเตรียมอาหารสำหรับปิ้งย่างและเตาปิ้งเอาไว้ ) นอกจาก mixed gril ที่มีทั้งซี่โครงหมูหมักพริกไทยดำสูตรของเธอ เห็ดนานา น่องไก่ชิ้นใหญ่ ไส้กรอกชิ้นโต ยังมีสลัดหน้าตาดี ราวกับยกมาจากโรงแรมหรูในกรุงฯ น้ำสลัดสองอย่างที่เสิร์ฟมาก็เป็นน้ำสลัดที่ถูกดัดแปลงและปรุงรสให้อร่อย จะทานแบบจิ้มก็ได้ จะคลุกก็ดี วังน้ำเขียวเป็นแหล่งเห็ดและผักนานาสารพันอยู่แล้ว มื้อนั้น เธอจึงเลือกสรรของดีมาให้เรากินทั้งผัก ทั้งเนื้อ โดยบอกว่า ทำและปรุงรสในสูตรอย่างที่ตัวเองชอบ ทำแล้วมีความสุข ความสุขในมื้อนั้นจึงเป็นของลูกค้า เป็นลูกค้าโต๊ะเดียวที่ไม่สงวนสิทธิ์ในการกินบาร์บิคิวแกล้มเบียร์

ตกค่ำคืน ภูเขาเบื้องหน้าถูกปกคลุมด้วยความมืดมิด รอบตัวชาวคณะมีเพียงเสียงหรีดหริ่งเรไร ฟ้าเบื้องบนมีดาวให้เห็นแม้ไม่มาก เพราะเป็นฟ้า
คืนที่มีเมฆมากบดบัง ชาวคณะคิดไปถึงงานเลี้ยงในเมืองกรุง แสงสีในเมืองกรุงช่างต่างจากรอบตัวเรายามนี้ น้องเปิดเพลงจากโทรศัพท์มือถือคลอไปกับบทสนทนา เพลงรักบางเพลงทำให้นึกไปถึงอดีต จะมีใครรู้ว่าเราอยู่จุดไหนในโลกนี้ ร่องรอยความขมขื่นถูกซุกไว้มิดชิดในส่วนลึกที่สุด เราอิ่มเอิบกับบรรยากาศ แต่ขณะยิ้มและเบิกบานใครจะรู้ว่ามีอะไรข้างในใจเราทั้งหมด

ใช่ เพราะเราตั้งใจมาที่นี่เพื่อจะมีความสุข ในขณะที่โลกรอบตัวเราเคลื่อนไหว และบ้างอาจสับสน

เบียร์ยังถูกรินลงแก้วเรื่อยๆ พอๆกับน้ำค้างยามดึกที่ไม่รู้มาจากไหนมากมาย แม้ลมไม่แรง แต่อากาศก็เย็นพอตัว แต่พวกเราง่วงกันไม่น้อยแล้ว จากการขับรถหลายชั่วโมงและกินอิ่ม บางคนต้องคว้ายาแก้แพ้มากินเพราะปรับตัวรับสภาพอากาศไม่ทัน ฉันครั่นเนื้อครั่นตัวตั้งแต่บ่าย ทั้งกินยาแก้ไข้ไปแล้ว แม้จะดีขึ้น แต่ตกดึกคืนนั้นต้องตื่นมาหายาแก้ไขกินตอนตีหนึ่ง !

บ้านหลังสีขาวที่เราพัก เป็นบ้านหลังใหญ่ที่สุดที่เสริมเตียงเข้าไปได้อีก 3 เตียง เจ้าของ Hug อยากให้แขกหลับสบายจึงวางทั้งหมีน้อยตัวเล็กๆเอาไว้ให้อบอุ่นใจ แล้วไหนจะยังเครื่องนอนสีขาวสะอาดสะอ้านนั้นอีก ฉันรู้สึกว่านอนที่นี่แล้วแตกต่าง เพราะผ้าห่มสีขาวสะอาดผืนหนาที่เราซุกตัวห่มช่างแสนอุ่น มันไม่เหมือนผ้าห่มที่รีสอร์ตไหนเลย

เช้าของอีกวันที่ตื่นมา มีกาแฟ ชา และเครื่องดื่มร้อนพร้อมขนมปังไว้รอเรา และมีข้าวต้มหมูสับธัญพืชที่เจ้าของรีสอร์ตบอกกับเราว่า ไม่อิ่มเติมได้
การบริการแขกที่มาพักอย่างอบอุ่นใกล้ชิดเช่นนี้ เราจะหาไม่ได้ในรีสอร์ตใหญ่ Hug น่ารักอย่างที่น้องบอกและพยายามชวนฉันมา ด้วยความใจง่าย
ที่อยากมาเห็นฟ้า เห็นภูเขา แพลนนี้จึงเกิดขึ้น และเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เราต้องตักตวงความสุขและอากาศดีๆ เพราะรู้ว่าเมื่อกลับไป ภูเขาและท้องฟ้าเหล่านี้จะไกลสายตา... เราจะเก็บทุกอย่างกลับไปได้เพียงรูปถ่ายและเก็บไว้ในความทรงจำเท่านั้น

เจ้าของ Hug มาดูแลถามไถ่ว่าเราหลับสบายกันไหม แน่นอนว่าสบายและสดชื่น เพราะตื่นมาก็ได้สูดอากาศดีๆยามเช้า และข้าวต้มก็อร่อยเช่นนี้
อิ่มแล้วก็ไปนอนเล่นหนุนน้องหมีตัวใหญ่ที่คอยรับแขกอยู่ไม่ไกล ที่ welcome zone ตรงนี้ มีหนังสือจำนวนมากให้เราอ่าน ชั้นหนังสือใหญ่ที่ตีขึ้นจากเหล็กฉาก และใช้ไม้เป็นชั้นรอง ทาสีขาว แต่เรียบง่าย บรรจุหนังสือมากมาย คนรักหนังสืออย่างฉันชอบใจมาก นี่ถ้าวันหนึ่งมีบ้านเล็กๆบนเนินเขาแบบนี้ จะทำชั้นหนังสือแบบนี้ดีกว่า แล้วก็ยินดีแบ่งปันถ้าใครอยากจะอ่านบ้าง การแบ่งปันทำให้เราใจกว้าง การไม่หวงของทำให้เรารู้จักที่จะเสียสละได้

บ่ายนั้น ชาวคณะไปทานอาหารกลางวันที่ร้านปลาเผาเขาสลัดได ร้านนี้เป็นร้านดังและอยู่ในลิสต์ของหนังสือท่องเที่ยวทุกเล่ม

อาหารขึ้นชื่อของเขาคือปลาเผา แต่วันนั้นทัวร์ลง เราจึงไม่ได้กินของขึ้นชื่อ แต่ก็พบว่าอาหารทุกเมนูที่สั่งอร่อยจริงอย่างที่ว่ากัน และราคาก็ไม่แพง
ที่ชอบใจมากก็คือ ผัก ร้านนี้ไม่หวงผักเลย ถ้าสั่งเมนูที่มีผักแกล้ม ผักจะถูกจัดมาให้อย่างดี สวย และสะอาด น่าอิจฉาคนวังน้ำเขียว ปากช่อง ที่มีผักนานาให้กินอร่อยตลอดทั้งปี แต่ผักเหล่านี้ถูกส่งเป็นสินค้าสร้างรายได้ให้ชุมชนอีกไม่น้อย ที่นี่ยังมีฟาร์มเห็ด ฟาร์มดอกไม้ ทั้งไม้ดอกและไม้ใบ สินค้าโอท็อปที่ขึ้นชื่อมากของที่นี่ก็คือ เห็ดนี่แหละ มันถูกแปรรูปเป็นแหนมเห็ดบ้าง เห็ดสามรสบ้าง รวมถึงเห็ดสดๆที่แพคใส่ถุงขายกันและราคาจะชยับขึ้นไปอีกเมื่อเลยเขตวังน้ำเขียวไป

แม่ค้าหลายรายบอกว่าสองสัปดาห์ที่ผ่านมานี้เงียบมาก อาจเพราะข่าวน้ำท่วมทำให้คนไม่ค่อยมาเที่ยว ทั้งสีหน้าและถ้อยคำของพวกเขาบ่งบอก
ถึงหัวใจที่ฟีบลงเพราะรายได้ที่เข้ากระเป๋าน้อยตาม ถ้าเศรษฐกิจของชุมชนขึ้นอยู่กับการมาของนักท่องเที่ยวและมีหลายปัจจัยกระทบแบบนี้ ก็เท่ากับเราต้องหายใจด้วยจมูกของคนอื่นด้วยเหมือนกัน แต่อย่างไรคนวังน้ำเขียวก็ไม่อดตายแน่ๆ แม้จะพึ่งรายได้จากการมาของนักท่องเที่ยว เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็มีดิน ปลูกผักกินเองได้ ไม่เหมือนชาว(ชาน) กรุงอย่างเรา ที่ต้องซื้อหาทุกอย่าง

ฉันยังนึกอิจฉาคุณส้มเจ้าของ Hug กับสิ่งที่เธอทำ อิจฉาชาวบ้านแถวนั้นที่พวกเขามีดินไว้ปลูกผัก มีอากาศดีๆไว้หายใจ มีเวลาที่เหลือเฟือจากเวลาทำงานเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ ( เพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเร่งรีบและรถติด ) สิ่งที่พวกเขามีแต่คนเมืองไม่มีและรู้สึกขาด ก็คือสิ่งเหล่านี้ ด้วยเหตุนี้ บางทีคนเมืองที่มีเงินมากๆ จึงไปกว้างซื้อที่ในต่างจังหวัด แต่คนต่างจังหวัดที่ไม่ได้คิดไกลๆ ก็ขายที่ง่ายๆ เพราะเห็นเงินสำคัญกว่าอย่างอื่น ระบบทุนทำให้เรามองเห็นเงินเป็นใหญ่กว่าสิ่งอื่นใด น่าเสียดายที่มันได้กลืนแม้กระทั่งความคิดความอ่าน หรือแม้กระทั่งความหวงแหนในแผ่นดินบ้านเกิด

ฉันว่าอารมณ์ความรู้สึกของการได้ปลูกผักและกินผักสดๆจากไร่ของเราเอง มีโรงเพาะเห็ดเล็กๆ มีแปลงดอกไม้ มีผืนหญ้าไว้ให้เหยียบ มีภูเขาไว้ให้มอง มีฟ้าสวยๆไว้เป็นฉากหลัง มีหมามีแมววิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ เป็นอารมณ์ที่น่าถวิลหาที่สุด อาจเพราะเราอยู่กับเมืองจนเห็นและรู้สึกแล้วว่าความรื่นรมย์ของชีวิต จริงๆแล้วไม่ได้มาจากการเอาแต่หาเงินและหาเงินเพียงเท่านั้น

จากวังน้ำเขียว ถนนเส้นเดิมพาชาวคณะกลับไปยังที่ที่จากมา ฝนยังตกได้ตกดีและตกหนักเป็นบางช่วง ข่าวน้ำท่วมจากวิทยุ จาก SMS ในโทรศัพท์ทำให้ใจเราไม่สงบนัก ธรรมชาติในที่จากมายังสวยติดตา แต่อีกส่วนหนึ่งของประเทศกลับต้องเจอภัยธรรมชาติ ชวนให้คิดว่าเหรียญมีสองด้านจริงๆ แต่หลายเสียงก็บอกว่า

ความจริงแล้วธรรมชาติไม่ได้โหดร้ายกับเราสักหน่อย เพียงแต่มันแปรปรวนเพราะคนไปทำร้ายธรรมชาติก่อน ใช่.. ธรรมชาติจริงๆแล้ว เขาก็อยู่ของเขา เขาอยู่มาก่อนเราและแม้จะมีการเปลี่ยนแปลงก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เหตุของการที่ธรรมชาติผันผวนและกระทบถึงเรา เราย่อมไม่มีสิทธิ์ก่นด่าหรือต่อว่าต่อขานเลย

นอกจากถนอมรักษาให้มากขึ้น ทำลายให้น้อยลง เราจะทำอะไรได้อีกบ้าง.....

นั่นสินะ...